SAKSIDA ZEYTİN AĞACI VE MÜBADİLLER

Çevremdeki insanların yüzünde Mübadil torunu olmanın verdiği bir hüzün, bir onur vardı. Her şeyden önce bir Mudanya sevdasının sevincini duyan duygu patlaması yaşıyordu hepsi. Bir umudun bitişi bir sevdanın türküsünü söyler gibiydi her biri.

Yıllar önce çok zor şartlarda yaşadıkları, toraklardan söküp atılırcasına, zor şartlar altında gözleri arkada bir hüzün denizinde kayboluşların yaşandığı o topraklara beslenen özlem vardı iki dudaklarının arasında. İlk geldikleri Mudanya’yı anlatırken sesleri titriyordu bu günün Mudanya’sında yaşamı ifade ederken.

Mudanya’ya yı kendilerine vatan eden Girit’in yorgun ve acımasız sürgün hikayeleriyle dolu gözleri zeytin yeşili insanların torunları, o günkü Mudanya’yı özlüyor düşlüyorlar besbelli kocaman yüreklerinde. Ardında kalanların acısını hala yüz çizgilerinde destansı yazlıları okunuyor. Belki bir damla gözyaşı dökseler rahatlayacaklar, ama söz verdikleri nasılda belli mağrur bakışlarından ağlamak yok diye. Çoğu atalarının diyarına gidip görmüşler, ninelerinin, dedelerinin doğduğu yoğrulduğu toprakları. Şimdi siyah beyaz solmuş renkli resimlerde her gördüğünde burun kemikleri sızlıyor, bir ateş yeniden korlarından harlayıveriyor.

Giritli Mahallesinde başlayan yeni hayatın ilk ışıklarında dünyaya geldi bu gün yanımda benimle sohbet eden Mübadil torunları. İki katlı ahşap evlerinin sımsıcak duvarları arkasında, yeni vatanlarını sevmelerini, hatta o vatana (Mudanya) ya aşık olmalarını söyledi dedeleri onlara, onlarda çok sevdiler bu vatanlarını, iliklerine kadar aşık oldular asla vazgeçemeyecekleri Mudanyalarına. Önce yurt edindiler, sonra komşu edindiler, sonra kardeş oldular, bağlandılar birbirlerine Mudanya ile sımsıkı sevgi ve barış içerisinde. Yardımlaşmayı paylaşmayı öylesine güzel yaşadılar ki, örnek oldular birçok topluma.

Şimdi bir hüzün var Mübadil torunlarında, dedeleri bu vatan ayak basar basmaz onları ilk karşılayan zeytin ağaçları olmuştu. Zeytin onlar için nimet oldu, yaşamın, sevdanın tek kaynağıydı. Sadece ağacın üstünden değil, zeytin ağaçlarının dibinde yetişen otlardan bir nesil yetiştirdiler gurur duydukları.

Oysa bu gün yeni nesil sahip çıkmıyor ata mirası zeytinlerine, şimdi zeytin yeşilinin yerini beton grisi doldurdu her yeri. Artık zeytin diplerinde nimetin en güzeli otlar yerine beton filizi demirler yer alıyor. Mübadil torunlarının tek kaygısı, betonlaşma böyle sürerse gelecekte “SAKSIDA ZEYTİN”  yetiştirmekten kaygı duyuyorlar.